هدف از این مطالعه، بررسی موضوع مهم و نوین روانشناسی با عنوان خودتنظیمی در آموزه های اسلامی و تبیین  و معرفی سازه ذکر، به عنوان مدل خودتنظیمی اسلامی است.  روش این مطالعه بنیادی وبرای جمع آوری داده ها از روش کتابخانه ای استفاده شده است.
خودتنظیمی به عنوان مکانیسم روانشناختی موثر در کاهش آسیب های روانی و جسمی افراد، مورد توجه دانشمندان بزرگی قرار گرفته و تئوریها و مطالعات متنوعی در تبیین این سازه روانی منتشر شده است. با عنایت به اثربخشی آن در سلامت انسانها و تشابه برخی مفاهیم اسلامی با خودتنظیمی، تعدادی از مطالعات داخلی به معرفی مدلهای اسلامی خودتنظیمی پرداخته اند. از جمله مفاهیمی که در این حوزه معرفی و تبیین شده است می توان به صبر، حلم، دعا، نماز، تقوی و ... اشاره نمود. اما به نظر می رسد هیچکدام از مفاهیم ارزشمند معرفی شده، جامعیت لازم و کافی را نداشته و یا تطابق و همسانی آنها  با مدلهای خودتنظیمی معاصر، به خوبی تبیین نشده است.
در این مقاله سازه ذکر، به عنوان بدیل و مدل اسلامی خودتنظیمی ، معرفی شده و برخی همپوشی ها، تشابهات و تطابق های آن با نظریه های رایج خودتنظیمی مورد بررسی و مقایسه قرار گرفته است. نتیجه این مطالعه حاکی از این است که می توان ذکر را به عنوان روش خودتنظیمی اسلامی معرفی نمود.

واژه‌های کلیدی: ذکر، خود تنظیمی، روانشناسی اسلامی

     

ارسال نظر درباره این مقاله : نام کاربری یا پست الکترونیک شما:

---

---