1- دانشجوی دکتری، گروه فقه و مبانی حقوق ، واحد تهران شمال، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
2- گروه فقه و مبانی حقوق، واحد تهران شمال، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران؛ گروه فقه و مبانی حقوق، دانشگاه شهید مطهری، تهران، ایران ، da.naghibi@motahari.ac.ir
3- استادیار، گروه فقه و مبانی حقوق، واحد تهران شمال، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
چکیده: (366 مشاهده)
ابتدا باید گفت عرف، پدیدهای نوظهور نیست بلکه همان روش و سلوک مستمر میان مردم است که فقه و حقوق اسلام، در برخی موارد مُهر تأیید بر آن زده و بعضی را هم مردود دانسته است. با وجود این، از اسناد اصلی و کاربردی برای کشف مفاهیم و معانی، تلقّی میشود با بررسی پیشینه عرف مشخص می شود مطالب زیادی در جهات مختلف درباره عرف نوشته شده ولی مساله ای که کمرنگ بوده و فقها و حقوقدانان زیاد به آن نپرداخته اند حجیت و عدم حجیت عرف است که اختلاف نظرهایی بین علمای شیعه و مداهب مختلف وجود دارد و به یک نظریه متقن درمورد آن نرسیده اند. در این مقاله هدف اصلی این است که به بررسی اختلاف نظرهای حجیت عرف در فقه شیعه و مذاهب اسلامی بپردازیم و یک دلیل موثق و متقن پیدا کنیم برای اثبات اینکه چگونه فقه شیعه عرف را فقط یک ابزاری می داند برای رسیدن به استنباط احکام شرعی و حقوقی و فقهای مذاهب از جمله حنفی کاملا عرف را به جز احکام تکلیفی در تمام احکام دیگر حجت می داند مانند: استحسان.
نوع مطالعه:
پژوهشي |
موضوع مقاله:
بالینی دریافت: 1401/4/5 | انتشار: 1402/5/21